Ik liep al een tijdje met het idee rond om mijn boeken te vertalen. Ik begon met 'Hij, ik en het Beest' en 'Muren spreken niet'. In eerste instantie lukte het niet zo goed en liet ik mijn plannen varen. Op een nacht had ik een droom. Robin, de hoofdrolspeler uit mijn eerste boek, liet me Parijs zien. We liepen in de straat van de Notre Dame de Paris. Plots bleef hij staan, keek me liefdevol aan en zei: 'droom groot! Je kunt niet genoeg dromen! Maak ze waar! Pak je pen op en doe het voor mij! Je kunt het!'Ik werd wakker, nam een kop koffie, zette me aan mijn pc en begon het boek te vertalen. Het ging als vanzelf. Een week erna had ik mijn manuscript klaar en stuurde het door naar 162 uitgeverijen. Binnenkort komt 'Hij, ik en het Beest' uit in alle Franstalige landen ter wereld. Mijn droom kwam uit. Robin had gelijk. Droom groot!

Wanneer ik aan het schrijven ben, kruip ik volledig in de huid van Elize. Het lijkt wel of ik in trance een tijdreis maak doorheen de vele levensfases van haar bestaan. Ik ben compleet weg van deze wereld. Alleen zij, het geluid van mijn tikkende vingers op het klavier en muziek om bij weg te dromen.

Ik doe het voor mij...Ik zeg nee... toen ik ja zei, om mijn vrede te beschermen. Ik kies ervoor om mijn doelen bovenaan mijn prioriteitenlijst te plaatsen, omdat ik het verdien om ze te bereiken. Ik begin mezelf elke dag te vertrouwen, terwijl ik me aan de beloften houd die ik mezelf maak. Ik sta niet langer toe dat anderen mijn emoties en acties beheersen en dit kan het beëindigen van relaties betekenen. Ik hoop dat je weet dat dit niets met jou of iemand anders te maken heeft, maar dat ik dit voor mij moet doen .

Ik moet al een paar dagen aan dit citaat van Charles Bukowski denken. De woorden slaan me telkens in mijn gezicht wanneer ik merk dat er terug mensen zijn die mij willen beïnvloeden met hun ‘goedbedoelde’ woorden. Individuen die mij voor hun kar willen spannen. Personen die mij zeggen wat ik moet doen of laten, met wie ik wel dan niet mag of moet omgaan, wat het beste is voor mij en mijn kinderen. Ik weet zeker dat er velen met hetzelfde gevoel rondlopen nu. Die mijn woorden aanvoelen alsof ze een vuist in hun gezicht krijgen. Wie was jij voor je familie, je vrienden, je kennissen, je klanten, je oversten, de maatschappij, … je vertelden wat de waarden, de normen, de gewoontes, de wensen en de grenzen van het leven zijn?Het begint al in de wieg. Daar mag je ook veelal je stem niet laten horen. Wanneer je als peuter een driftbui krijgt, ben je in de ogen van velen onhandelbaar, krijg je stempeltjes opgedrukt en moet je zelfs, in sommige gevallen, aan de medicatie.

Je hoeft niet alles te doen, je hoeft niet een geweldige moeder of vader te zijn, een geweldige man of echtgenote, een geweldige huisvrouw of een carrièrebeest, een toegewijde vriend of vriendin...

Er komt een moment in het leven van een vrouw wanneer ze haar oude patronen weggooit, zoals oude schoenen in de vuilnisbak. Wanneer ze haar lijst van “moeten” en “verplichtingen” verscheurt. Wanneer onmogelijke verwachtingen worden verpulverd in de verbrandingsoven. Er komt een tijd in het leven van een vrouw wanneer de goedkeuring van anderen, eens juwelen, nu veranderen in centen in haar sok. Wanneer de jacht op een ander wordt vervangen door de jacht op zichzelf. Wanneer ouderlijke tentakels van tradities haar waarheid niet langer definiëren. Er komt een tijd in het leven van een vrouw wanneer haar verlangen om bij de massa te horen, oplost. Wanneer haar manische drang om perfect te zijn, verdampt. Wanneer haar obsessie om populair te worden, verdwijnt. Er komt een tijd in het leven van een vrouw wanneer ze simpelweg zegt “genoeg”. Wanneer façade, schone schijn en bedrog haar misselijk maken. Wanneer gerechtigheid, theorie en superioriteit haar afstoten. Er komt een tijd in het leven van een vrouw wanneer ze niet langer bang is voor conflicten. Wanneer ze aanvaringen stoutmoedig onder ogen ziet. Wanneer ze als een leeuwin waakt over haar echtheid, zoals ze onbevreesd vecht voor haar kinderen. Wanneer ze de rol van verlosser laat vallen, wetende dat ze alleen zichzelf kan redden. Er komt een tijd in het leven van een vrouw wanneer ze niet langer ineenkrimpt in de schaduw van haar onwaardigheid. Wanneer ze zich niet langer klein voordoet, zodat anderen zich groot kunnen voelen. Wanneer ze de rol van slachtoffer verruilt voor de rol van medeschepper. Er komt een tijd in het leven van een vrouw wanneer ze ongegeneerd en stoutmoedig haar ultieme onafhankelijkheid inneemt. Wanneer ze zich eindelijk klaar voelt om haar plaats in de wereld op te eisen. Wanneer ze medelijden herdefinieert als ondubbelzinnige eigenliefde. Er komt een tijd in het leven van een vrouw wanneer ze eindelijk haar kinderlijke afhankelijkheid van anderen loslaat.Wanneer ze een nieuw levensopdracht voor zichzelf durft te schrijven. Een die zegt: Ik laat onwaardigheid en angst los. Ik neem afscheid van slaafsheid en passiviteit. Ik ontdoe me van huichelarij en verstikking. Ik maak een einde aan de pretentie iemand te zijn die ik niet ben. En vanaf nu verklaar ik... Dat ik zal opstijgen naar mijn hoogste kracht. Dat ik mijn grootste zelfstandigheid zal omarmen. Dat ik mijn diepste waarde zal vieren. Dat ik moedig zal opstaan en de meest authentieke ik zal openbaren. De tijd is nu.Ik ben klaar om te ontwaken in mijn eigen wedergeboorte.

Hoe ga je om met mensen die je volledig opslorpen en je energie wegvreten?

Dit was één van de grootste lessen in mijn leven...Niet klagen, niet zagen, maar alles in waardigheid dragen...Dit was allesbehalve een makkelijke opgave. Ik was miss Klaag en Zaag. Alle dagen had ik wel iets. Een pijntje hier, een probleem daar, een frustratie, iemand die op mijn zenuwen werkte... Soms resulteerde dit in nog meer pijn, nog meer problemen, ongelooflijk veel frustraties en discussies met mensen die (in mijn ogen) me onrecht aandeden, kritiek op me hadden of me gewoon met mijn neus op bepaalde feiten drukten.De ommekeer was er eentje van 'ik heb het licht gezien' en dit was zo'n tweetal jaren terug bijna letterlijk. Wanneer meneer Zeis aan je deur komt kloppen, heb je geen keuze. Het is zijn wil, zijn wet, geen alternatieven. Wanneer je oog in oog staat met dit wezen voel je onmacht, ben je bang om alles en iedereen te verlaten, begin je spijt te krijgen van de dingen die je deed, maar nog veel meer van de dingen die je nog had willen doen. Je vecht, je spartelt, je hebt verdriet en je doet wat je moet doen, zonder morren en tegenpruttelen.Het kwam gelukkig goed. De engel des doods vertrok met luidruchtige vleugelslagen en liet me achter in het licht dat ik had gezien. Het bleef hangen als een schitterende mist over een veld in de ochtendzon.Ik gooide het testament van mijn leven in het vuur, nam een nieuw blad en begon opnieuw te schrijven met een gouden pen in de kleur van de liefde. Wat ik schreef, is samen te vatten in een paar zinnen. Leef JOUW leven en laat je door niks of niemand meer leven. Doe JOUW ding en lig niet wakker van wat een ander hiervan vindt. Ik lig trouwens nergens meer wakker van. Wanneer je iets wilt zeggen, vraag je dan eerst af of het echt nodig is en heel belangrijk, of het wel aardig is. Hou eerst van JEZELF, wees aardig voor JEZELF, alles komt altijd GOED en indien het niet zo is, dan hebben ze hierboven een ander plan voor jou. Krijg je niet wat je verlangt of waar je van droomt, heb geduld, ooit komt er iets op je pad waar je dolgelukkig van wordt.Wat is geluk? Dankbaar zijn voor de mensen die in jouw leven zijn, de dingen die je wel hebt, die je wel nog kunt. Gebruik je talenten op JOUW manier voor JEZELF. Heb de mensen lief die het verdienen en laat iedereen in zijn/haar waarde.De ommekeer had ik zeer hard nodig en kwam heel onverwacht.DANKBAAR voor de inzichten.DANKBAAR voor juiste ontmoetingen en gesprekken.DANKBAAR voor alles eigenlijk.Ik ben een GELUKKIG mens.

Als kind had ik reeds een gloeiende hekel aan carnaval.Alles wat met verkleden en maskers had te maken, kon er bij mij niet in.Nu nog altijd niet. We dragen gans het jaar door een masker.Waarom zouden we die niet afnemen met carnaval?Waarom zich verstoppen achter een façade van schijn?Waarom voelen we ons veiliger achter onze glimlach?Dit houdt mij nu al een paar dagen bezig en ik denk dat ik het antwoord heb gevonden.Het masker valt alleen af bij mensen waar we ons echt goed bij voelen.De façade kan bijna niemand doorbreken. Alleen de echte.We voelen ons veilig, geborgen achter dat fake gedoe.We durven bijna onszelf niet te zijn, bang om veroordeelt te worden.Maar... Het voelt zo goed als je het wel durft. Dan blijven alleen de echte over, de mooie, de pure, onze zielsverwanten.Meer heb je echt niet nodig.

Ja, ik isoleer mezelf. Niet door Corona toestanden, niet omdat ik niet van mensen hou maar omdat ik mezelf soms uitput als ik in contact kom met de 'wereld', het lawaai, de menigte, discussies. Ook omdat ik liever alleen ben dan omringd door mensen die niet op dezelfde golflengte zitten. Ik zeg niet dat ze minder interessant zijn, ze zijn gewoon anders. Onze visies en gevoelens bereiken niet dezelfde frequentie.Hoe ouder ik word, hoe meer ik weet en besef wie ik echt ben, waar ik heen wil en waar ik heen ga, wat ik wil, maar ook wat ik zeker niet meer wil, nooit meer.Ik heb geen gezelschap nodig. Ik voel me nooit alleen. Ik voel me heerlijk in de stilte. En als ik met bepaalde mensen in contact kom, is dat omdat het verlangen er is en het plezier ook.Mijn kalmte, mijn innerlijke rust, mijn middelen, mijn loslaten, mijn sereniteit, mijn liefde en vriendschap, ik haal ze uit mijn bubbel, thuis alleen of buiten in de natuur.Ik ben niet asociaal, ik ben een selectieve persoon. Een persoon die haar gevoelens respecteert en luistert naar haar lichaam, haar geest en haar ziel.Ik hou enorm veel van mensen, luister naar ze, geef ze advies, help ze maar daarna duw ik terug op de pauzeknop. Ik heb me voorgenomen om er te zijn, maar nooit meer ten koste van mezelf.Ik hol niet meer achter mensen aan. Het hoeft echt allemaal niet meer zo geforceerd.Dus, als een paar mensen zichzelf herkennen, zullen ze weten dat als ik tijd met ze doorbreng of contact met ze opneem, het niet is om een leegte op te vullen, maar gewoon omdat ik het wil.

Wanneer ik in de spiegel van mijn leven kijk, wat zie ik dan?

Twee jaar geleden al...Twee jaar geleden echt gekozen voor mezelf.Het was een sprong in het duister.Een sprong naar het onbekende.Een sprong met ontzettend veel obstakels.Een sprong met enorm veel verdriet.Een sprong waarbij ik losliet.Ik liet alles en iedereen los.Mijn vele levens in één.Het voelde goed.Het voelde intens.Het voelde bevrijdend.Het voelde als thuiskomen.Ik heb veel herinneringen die ik nu meer dan ooit koester.Alles is verwerkt.Alles is mooi afgewerkt.De fijne kantjes zijn niet meer zo scherp.De vriendschap en begrip van sommigen, des te meer.Deze mensen en herinneringen zal ik koesteren tot het einde van mijn dagen.En nu wordt het tijd om nieuwe, mooie herinneringen te maken.Het voelt goed.Het voelt intens.Het voelt bevrijdend.Het voelt als thuiskomen.

Er was eens een kastanje.Hij hing tussen zijn soortgenoten aan een dikke, stevige boom.Het stormde. Hoe hard hij ook zijn best deed om zich aan de boom vast te klampen, het lukte hem niet.Toen al zijn energie op was, liet hij los en viel van de boom naar beneden.Op zijn pad naar de grond hoorde hij de andere kastanjes met hem spotten.Hij liet zich wegblazen door de harde stormwind.Ze riepen naar hem: 'jij zal verkommeren op de natte grond'.De kastanje was helemaal niet van plan om te rotten.Hoe meer hij werd uitgelachen, hoe meer ze met hem spotten, hoe sterker hij zich begon te voelen. Hij zou hen aantonen dat het ook anders kan.Met een smak kwam hij op de grond terecht tussen de rotte bladeren.Hij voelde de regendruppels op zijn bolster. Hij hoorde het tikkende geluid en genoot van die sensatie.Hij bleef rustig liggen en de commentaren van de anderen vervaagden. Hij sloot ze buiten.Hoe lang hij daar lag, weet hij niet meer.Hij genoot van de rust en de stilte.Voelde in de winter de sneeuw op hem dwarrelen.In de lente voelde hij zich herboren.Hij piepte voorzichtig door de kieren van zijn bolster en zag ontelbare rotte kastanjes rond hem liggen. Deze die met hem hadden gelachen, die niet in hem hadden geloofd, lagen er dood bij.Hij kreeg wortels en voelde die in de grond trekken. Enige tijd later kreeg hij twijgen en takken. Hij kreeg ook ontzettend mooie bladeren en genoot in zijn volle glorie mee met de seizoenen.Af en toe had hij het moeilijk, moest hij zichzelf nog steviger wortelen om niet te buigen door de grillen van Moeder Natuur. Hij geloofde in zichzelf en groeide uit tot een dikke, prachtige boom.Moraal van het verhaal:Als je je laat inpalmen en meeslepen door commentaren en opinies van anderen, dan ga je vanbinnen dood, rot je weg. Je komt terecht in een negatieve spiraal.Als je tijd neemt voor jezelf. Jezelf de tijd gunt om alles los te laten, dan word je na een tijdje iemand anders. Een 'mooiere' versie van jezelf. 

Mijn buikgevoel...

Soms voel ik mij niet thuis in de wereld waarin we nu leven.We lopen aan elkaar voorbij.Geen 'pardon', geen 'dank je wel', geen 'alstublieft'.We zeggen nog weinig 'goeie dag', of 'hoe maakt u het'?Leven we nu echt in 'een-ieder-voor-zich-maatschappij'?Wat doe ik in deze tijd?Zo werd ik niet opgevoed.We lijken wel robots.Geen menselijkheid, geen 'savoir-vivre', geen respect.Dit dacht ik tot enkele weken terug en toen zag ik het in.Je krijgt (bijna) altijd wat je geeft.Je trekt (bijna) altijd aan wat je uitstraalt.Kortom: 'wie goed doet, goed ontmoet'.

Je nam het bootje

Dit vond ik terug op www.happinez.nl. Een mooie brief over hoe je kan omgaan met rouw en verlies. Niet iedereen doet dit op dezelfde manier. Bij mij duurde het bijna twintig jaar voor mijn verdriet naar boven kwam, de herinneringen, de drama's. Het sluimerde wel al jaren, maar ik liet het niet toe. Nu wel en heftig. Mijn boek is er het bewijs van. Maar ben ik mijn verdriet nu kwijt? Absoluut niet. Het hakt in en meer dan ooit. Ik leef verder met de supermooie herinneringen aan twee mensen die mijn leven enorm verrijkten. Ik ben dankbaar dat ik een deel van hun bestaan mocht zijn. Ik denk aan hen met een glimlach en probeer er het beste van te maken, gesteund door vrienden en familie. Susan schreef deze intense woorden en daarvoor wil ik haar bedanken!

Afstand is een detail.